'BLUE:CONTACTLINE:RED - Irati Inoriza (2019)'
Centro Cultural Montehermoso Kulturenea (Vitoria-Gasteiz) 

In 1995, slowly began the arrival of dial-up modems in domestic spaces in Spain, in the homes of millions of people. Back then, the Internet contained a certain naiveté that made it the perfect intangible kingdom for the creation of a utopia that could not be perpetrated. A postcolonial vision of a space that could foster the multicultural, cosmopolitan and globalist representation of an incessant exchange founded on the tolerance of technological anonymity. Nowadays, with the introduction of social media and its algorithms a hyper-normalisation has been generated, that from the second half of the 20th century has made us socially focus on individual expression, something that social networks have managed to turn into a priceless commodity. At the same time making us live, in the words of documentary filmmaker Adam Curtis, in a confusing and uncertain time, where our experience as Internet users ends up becoming an echo chamber, the reverberation of our own voice being the only thing that we can hear. (1)

We live in an era in which the only tangible reality has been the major victim of the disruptive technological growth in our contemporary society, generating a socioeconomic change in which societies become homogenous bubbles, where public debate is based on scripted virality, comfortably numb in an artifice that polarizes us (2). This conflict has generated a defensive corporeality with structured tension, a debate without words that you can read through the movement, shaping an understanding through the body and the acceptance of the other, thanks to the blurred divisory lines of being.

In 16th century Florence, that physical and technological conflict in which our bodies sway could have been interpreted as a Calcio Storico match, between Santa Croce / Azzurri and Santa Maria Novella / Rossi, a community divided in colours, a meeting where bodies in silence try to suppress each other, where verbal communication is ineffective; you can read a desire of defeat or celebration. Our body, in its stillness as much as in its movement, acquires the power of being affected or of creating connections which, at the same time, generate affects, sometimes in an intangible way. In 1982, the cult film Tron was released, a science fiction story in which an extraordinary virtual intelligence acquires a certain appetite for power, a cyberspace where programmes take the human form of those who designed and created them. Tron is a virtual festival in which the bodies, in constant acceleration, battle each other, blue and red, within a dynamic of tension in which their light intertwines and revolves around a closed circuit in search of an escape. Its protagonist, Flynn, trapped in Tron’s virtual world, rematerializes through his terminal and obtains his goals, his corpo-reality now changed.

Truth is stranger than fiction, because fiction is obliged to stick to possibilities (3). Thus, all great stories of humanity have been always narrated driven by desire, the connecting thread of animalistic nature. From the great Twain, to the stories impregnated by benzodiazepines and bourbon of Hemingway, or through the 80s nihilistic hedonism of ‘The Rules of Attraction’ by Easton Ellis. We have suffered and nurtured the remnants of radical narratives of the late twentieth century, permanently assuming that our personal fulfilment could only be conceived through individual expression.

A desire that would help pave our path of ascent towards something bigger than ourselves, a type of self-esteem that is sometimes dictated by the likes and retweets that 140 characters could define us by, although always subjected to the great ‘other’, an infinite and unknown network. Within the great electronic highway, we find comfort in the world that we experience as a solipsistic illusion, without disturbances in our fantasised omnipotence (4). Our bodies are still there, they are present, carelessly careening through of the universe. We have become an unpretentious figure that constantly generates data, sharing and receiving in a collective technological consciousness within a world that, although not palpable, has the capacity to shape the strata of our waking realities. The venerated temples, our bodies, constantly, changing, biologically, chemically, you, me. Our backs arched while we were entwined, our physical action / inaction, the electrified tension of contact that swirls back and forth until the divisive magnetism of our bodies presents the effects of the affects born from our confronted corporealities that originate a unison, a perfect tone that joins two separate notes reaching an understanding. A howling that is orchestrated under the in-crescendo symphony, in a ceremonial punk pseudo-abduction unfolding mechanisms that deconstruct the Olympus between affection and torment. Deep blue, rosso profondo, a line of contact whose flow explores the bodies in constant change, an articulation within a combat, a constant possibility, an intangible fiction still activated by movement, a corporeal truth that utilizes as engine the affect as the affected being, a laureate victory of feeling as a body and a reality.

A line of contact that makes you not think, not worry, look over your shoulder, ask, doubt, fear, hurt, hoping for some easy way out, fight, grasp, confuse, itch, scratch, mumble, mumble, mumble, stumble, doze off, ramble, gamble, fall. Scrambling, battling, hatching, bitching, moaning, groaning, honing, boning, horse-shitting, hair-splitting, nit-picking, piss-trickling, nose picking, ass-gouging, eyeball-poking, finger-pointing, alleyway-sneaking, long waiting, small stepping, evil-eyeing, back-scratching, searching, perching, besmirching, grinding, grinding, grinding away at yourself. Stop it and just FEEL (5).



En 1995, lentamente, comenzó la llegada de los módem dial-up a los espacios domésticos en España, a los hogares de millones de personas. Entonces Internet contenía cierta naiveté que hizo de ella el perfecto reino intangible para la creación de una utopía que no pudiera ser perpetrada. Una visión postcolonial de un espacio que pudiera fomentar la representación multicultural, cosmopolita y globalista de un intercambio incesante fundado desde la tolerancia de un anonimato tecnológico. Hoy día, con la introducción de las redes sociales y sus algoritmos, se ha generado una hiper-normalización que desde la segunda mitad del siglo XX, ha hecho que socialmente nos centráramos en la expresión individual, algo de lo que las redes sociales han conseguido convertir en una mercancía de valor incalculable.
Al mismo tiempo haciendo que vivamos, en palabras del documentalista Adam Curtis, en una época de confusión e incertidumbre, donde nuestra experiencia como usuarios de internet acaba resultando ser una cámara de ecos, siendo lo único que escuchamos una reverberación de nuestra propia voz (1).

Vivimos en una era en la que la realidad tangible ha sido la gran víctima del crecimiento tecnológico disruptivo en la sociedad contemporánea, generando un cambio socioeconómico en el que las sociedades se convierten en burbujas homogéneas, donde el debate público se basa en viralidad guionizada, confortablemente anestesiados en un artificio que nos polariza (2). Este conflicto ha generado una corporeidad defensiva, con una tensión estructurada, un debate sin palabras que se lee mediante el movimiento, conformando un entendimiento a través del cuerpo y la aceptación del otro gracias a las borrosas líneas divisorias del ser.

En la Florencia del siglo XVI, ese conflicto físico y tecnológico en el que nuestros cuerpos se balancean podría haberse interpretado como un partido de Calcio Storico, entre los Santa Croce Azzurri y los Santa Maria Novella Rossi, una comunidad dividida en colores, un encuentro donde los cuerpos en silencio intentan suprimirse los unos a los otros, allí donde la comunicación verbal es inefectiva, 
se puede leer un deseo de derrota o de celebración. Nuestro cuerpo tanto en su quietud como en su movimiento adquiere el poder de ser afectado o de crear conexiones que a su vez generan afectos, a veces de una manera intangible. En 1982 se estrenó la película de culto Tron, un relato de ciencia ficción en la que una inteligencia virtual extraordinaria adquiere cierto apetito por el poder, un ciberespacio donde los programas toman la forma humana de aquellos que los diseñaron y crearon. Tron es un festival virtual en el que los cuerpos en constante aceleración se baten, azul y rojo, en una dinámica de tensión en la que su luz se entrelaza y gira alrededor de un circuito cerrado en busca de una escapatoria. Su protagonista Flynn atrapado en el mundo virtual de Tron, se rematerializa a través de su terminal y consigue sus objetivos, su corpo-realidad ahora cambiada. La verdad es más extraña que la ficción, porque la ficción está atada a la posibilidad (3), así todas las grandes historias del ser humano se han narrado siempre conducidas por el deseo, el hilo conector de naturaleza animalística. Desde el gran Twain hasta las historias impregnadas de benzodiazepinas y bourbon de Hemingway, o a través del hedonismo nihilista ochentero de ‘Las Reglas de la Atracción’ de Easton Ellis. 

Hemos sufrido y alimentado los despojos de las narrativas radicales de finales del siglo XX asumiendo de manera permanente que nuestra realización personal solo podría concebirse través de la expresión individual. Un deseo que ayudaría a pavimentar nuestro camino de ascensión hacia algo más grande que nosotros mismos, un tipo de autoestima a veces dictada por los likes y retweets con los que 140 caracteres pudieran definirnos, aunque siempre sujetos al gran ‘otro’, una red infinita y desconocida. Dentro de la gran autopista electrónica encontramos consuelo en el mundo que experimentamos como una ilusión solipsista, sin perturbaciones en nuestra omnipotencia fantaseada (4). Nuestros cuerpos aún están, están presentes, se descuidan navegando a través del universo, nos hemos convertido en una figura sin pretensiones que genera datos constantemente, compartiendo y recibiendo en una consciencia colectiva tecnológica dentro de un mundo que aunque no palpable, tiene la capacidad de dar forma al estrato de nuestras realidades despertadas. Los templos venerados, nuestros cuerpos, constantemente, cambiando, biológicamente, químicamente, tú, yo.

Nuestras espaldas se arquearon mientras estábamos entrelazados, nuestra acción/ inacción física, la tensión electrificada de un contacto que se arremolina hacia adelante y hacia atrás hasta que el magnetismo divisivo de nuestros cuerpos presenta los efectos de los afectos nacidos de nuestras corporeidades confrontadas que originan un unísono, un tono perfecto coincidente de dos notas separadas que llegan a un entendimiento. Un aullido que se orquesta bajo la sinfonía in-crescendo, en una ceremonial pseudo-abducción punk desplegando mecanismos que desconstruyan el Olimpo entre afectos y tormentos. Deep blue, rosso profondo, una línea de contacto cuyo fluir explora los cuerpos en constante cambio, una articulación dentro de un combate, una constante posibilidad, una ficción intangible aún activada por el movimiento, una verdad corporal que utiliza como motor el afectar como el ser afectado, una victoria laureada del sentir como cuerpo y como realidad. Una línea de contacto que hace que no pienses, no te preocupes, mires por encima del hombro, preguntes, dudes, temas, lastimes, esperes una salida fácil, luches, agarres, confundas, piques, rasques, murmures, murmures, murmures, tropieces, te adormezcas, divagues, juegues, caigas. Correteando, luchando, enganchando, eclosionando, te quejes, gimiendo, gimiendo, afilando, deshuesando, hables mierda, se te parta el cabello, recogiendo liendres, hagas pis, te metas el dedo en la nariz, saques el culo, metas el dedo en el ojo, señales con el dedo, te escapes por el callejón, larga espera, pequeños pasos, mires mal, te rasques la espalda, buscando, posarse, te restriegues, moler, moler, moliéndote a ti mismo. Detente y solo SIENTE (5).



1995ean hasi ziren iristen Espainiako etxeetara, milioika pertsonen etxeetara, lehen dialup modemak, pixkanaka-pixkanaka. Garai hartan, Internetek bazuen nolabaiteko kutsu naïf bat, nolabaiteko xalotasun bat, zeinaren bitartez erresuma ukiezin aparta bihurtu baitzen, bertan burutu ezingo zen utopia bat sortu ahal izateko. Anonimotasun teknologiko batean oinarritutako tolerantziak eragindako etengabeko trukearen errepresentazio multikultural, kosmopolita eta globalistaren espazio baten ikuspegi postkoloniala. Gaur egun, sare sozialen eta beren algoritmoen haritik hiper-normalizazioa gertatu da, XX. mendearen bigarren erditik aurrera eragin du sozialki soilik norbanako adierazpenari erreparatzea, eta sare sozialek asmatu egin dute hori balio kalkulaezineko salgai bihurtzen. 

Adam Curtis dokumental egilearen aburuz, horrek eragin izan du, eta aldi berean, nahasmen eta zalantzazko garai batean bizi gaitezen, non Interneteko erabiltzaile gisa dugun eskarmentua nork bere ahotsaren erreberberazioa baino entzuten ez dugun oihartzun-ganbera baino ez den (1) Bizi garen gizarte garaikideko hazkuntza teknologiko disruptiboaren biktima handi eta nagusiena errealitate ukigarria izan da: gizarteak burbuila homogeneo bihurtu dituen aldaketa soziekonomikoa gertatu den, non eztabaida publikoa biraltasun gidoituan oinarritzen den, polarizatzen gaituen artifizio batean eroso anestesiatuta gaudelarik (2). Gatazka horrek defentsa-gorpuztasun bat eragin du, tentsio egituratu baten bidez, dakartzana, mugimenduaren bitartez irakurtzen den hitzik gabeko debatea, gorputzaren bitartezko ulermena eta bestearen onarpena.

XVI. mendeko Florentzian gure gorputzak kulunkatzen diren gatazka fisiko eta teknologiko hori Calcio Storicoko partida gisa interpretatu ahalko litzateke, Santa Croce Azzurri alde batetik eta Santa Maria Novella Rossi, hots, koloretan banatutako komunitatea, gorputz isilek elkar deuseztatu nahi luketen lehia; han non ahozko komunikazioak eraginkortasunik ez duen, porrotaren edo garaipenaren desira irakurri daiteke. Gure gorputzak, dela geldian, dela mugimenduan, afektatua izateko gaitasuna irabazten du, edo afektuak sortzen dituzten konexioak, batzuetan modu ukigaitzean. 1982an Tron kultuko filma estreinatu zen, zientzia fikzioko narrazioa bat, non adimen birtual aparteko bat botere-gose hasten den, nolabait esateko, ziberespazio bat non programek diseinatu eta sortu zituzten berberen giza-itxura hartzen duten. Tron ikuskizuni birtual bat da, non etengabe azelerazio baten menpean dauden gorputzak lehiatzen diren, urdin eta gorri, tentsio-dinamika batean, non argia zirkuitu itxi baten inguruan kiribiltzen den, irteera baten bila. Troneko mundu birtualean harrapatuta dago Flynnn protagonista birmaterializatu egingo da haren terminalaren bitartez, eta bere helburuak lortuko ditu, gorputz-errealitate orain aldatua. Egia fikzioa baino arraroagoa da, fikzioa posibilitatera loturik dagoelako (3); hartara, gizakioi dagozkigun istorio handi guztiak desiraren – zein animalia-izaerako hari eroalea den– bultzadapean kontatu izan dira beti. Horrela izan da beti, hwain handiarekin hasi eta Hemingwayren istorio benzodiazepina eta bourbonez zipriztinduekin buka, edo baita Easton Ellisen Las reglas de la atracciónen, laurogeiko hamarkadak oso berezko zuen hedonismo nihilista estiloan.

XX. mende amaierako narratiba erradikalen hondarrak nozitu eta elikatu ditugu, etengabe asumituta soilik adierazpen indibidualaren bitartez hauteman daitekeela norberaren errealizazioa. Desira horrek lagundu egingo luke gu geu baino handiago den zerbaitera igotzeko bidea, batzuetan “gustuko dut” eta “birtxio” bidez osatutako autoestiomu-mota berezi bat, non 140 karakterek defini gaitzaketen, nahiz eta beti ‘beste’ handiari lotuta, sare infinitu eta ezezagunari. Autopista elektroniko erraldoiaren barruan, kontsolamendua aurkitzen dugu ilusio solipsista gisara esperimentatzen dugun munduan, gure guztiahaltasun amestuan batere asaldurarik gabe (4). Gure gorputzak artean hor dira, hor daude, nahiz eta unibertsoan zehar nabigatzen, ardurarik gabe, etengabe datuak sortzen dituen pretentsiorik gabeko izaki bihurtu gara, kontzientzia kolektibo teknologiko baten menpe datuok konpartitu eta jasotzen, ukigarri ez den arren, gure errealitate esnatuen geruzei itxura emateko ahalmena duen mundu baten baitan. Tenplu gurtu horiek, gure gorputzak, etengabe aldatzen, biologikoki, fisikoki, zu, ni.

Gure bizkarrak makotu egin ziren elkarloturik geundelarik, gure ekin/ekin eza, kontaktu baten tentsio elektrifikatua, aurrerantz eta atzerantz zirimolatzen dena, harik eta gure gorputzen magnetismo banatzaileak gure gorpuztasun aurkatuen afektuen efektuak erakusten dituen arte, zeinek hotsbakarra sortuko duten, elkar ulertzera irizten diren bi nota berezik bat egitean lortutako tonu aparta. Oihu bat, in-crescendo sinfonia pean orkestratua, pseudo-abdukzioko punk zeremonia batean, afektuen eta torturen arteko Olimpoa dekonstruitzen duten mekanismoak erabiliaz. Deep blue, rosso profondo, kontaktu-ildo bat, zeinaren jarioak etengabeko aldaketan dauden gorputzak ikertzen dituen, posibilitate etengabeko bat, fikzio ukiezin bat nahiz eta mugimendu bidez aktibatua, gorputz-egi bat, motortzat baliatzen duena nola afektatzea hala afektatua izatea, gorputz eta errealitate gisa sentitzearen garaipena. Kontaktu-lerro bat, eragiten dizuna ez pentsatzea, ez kezkatzea, destainaz begiratzea, galdetzea, zalantzan egotea, beldur izatea, itxaropena piztea, irtenbide erraza espero izatea, lehiatzea, hartzea, nahastea, ziztada jotzea, hazka egitea, murmurikatzea, murmurikatzea, murmurikatzea, estropezu egitea, lokartzea, haririk gabe aritzea, jolas egitea, erortzea. Korrika alderraian ibiliaz, lehian, katigatzen, ernatzen, kexu egitea, intzirika, intzirika, zorrozten, hezurgabetzen, kaka zaharra hitz egitea, hileak erdibitzea, bartzak biltzen, pixa egitea, hatza sudur zuloan sartzea, ipurdia erakustea, hatza begian sartzea, hatzarekin erakustea, kalexkan zehar ihes egitea, itxarote luzea, urrats txikiak, gaizki begiratzea, bizkarrean hazka egitea, bilatzen, pausatzea, igurztea, ehotzea, ehotzea, zure zeure burua ehotzea. Geldi eta soilik, SENTITU ezazu (5)
 

1 Curtis, Adam. Hypernormalisation, British Broadcasting Corporation, 2016
2 Steyerl, Hito. ‘Technology Has Destroyed Reality’, The New York Times, 2018, abenduak 5
3 Twain, Mark. Siguiendo al Ecuador: Viaje alrededor del Mundo, Laertes, 1992
4 Fisher, Mark. Realismo Capitalista ¿No hay alternativa?, Caja Negra, 2016
5 Sol LeWitt-ek Eva Hesse-ri 1965eko apirilaren 4an idatzitako gutuna